Historia z Łodzi

Dawno się nie słyszałyśmy, ale nie dzwonię, wysyłam zaczepnego sms-a. Nadchodzi wieczór, odpowiedzi brak. Rano budzę się z myślą, że w sumie to słaba koleżanka była, fałszywa, interesowna, nieogarnięta, leniwa i podła i jeszcze ma czelność focha strzelać. Jak nic wyszło szydło z worka. I wtedy przychodzi sms : Cześć kochana , wczoraj miałam podły dzień. Nie miałam siły, żeby odpisać . Może spotkamy się na kawę?

Historia z Bielska Białej

– To ty żyjesz ? Myślałam, że cię napadli albo porwali, albo, że wypadek miałaś. Dzwoniłam do ciebie a tu głuchy telefon. Wszystkie szpitale i komisariaty obdzwoniłam. Całą noc nie spałam …

– Mamo o co chodzi ? Dlaczego ty płaczesz, przecież mówiłam, że zostaje na noc u Tomka, a telefon po prostu się rozładował.

Historia z Warszawy

Dusi mnie w gardle, w głowie wiruje myśl : Co ja źle zrobiłam? Na pewno dostanę karę , bo urzędnicy to są ludzie bezwzględni, liczy się przepis a nie człowiek. Jak ja sobie poradzę, skąd wezmę pieniądze na tę karę. Mogłam jednak pójść do księgowej a nie sama się rozliczać. Boże jaka ja głupia. Pewnie chodzi o to, że odliczyłam te lekcje angielskiego, a nie powinnam. A jak będą już dzisiaj chcieli zobaczyć faktury za te lekcje, co ja zrobię, nie mam ich przy sobie. Który to był pokój , jest 65 . Wchodzę i mówię : Dzień dobry , nazywam się…. A urzędniczka się uśmiecha i odpowiada: Dzień dobry pani Kasiu, zapomniała się pani podpisać na zeznaniu podatkowym. Zaraz je znajdę i to uzupełnimy.

Historia z Gdyni

Od rana jestem podekscytowana. Intuicja mi podpowiada, że dzisiaj mi się oświadczy. Wszystkie znaki na ziemi i niebie na to wskazują. Jest jakiś tajemniczy, poprosił, żebym nie zaglądała do jego torby, tydzień temu zapytał czy jestem gotowa na zmiany, no i jak ostatnio przechodziliśmy obok sklepu jubilerskiego tak słodko się uśmiechnął. Wolę być przygotowana, ubieram się więc lepiej niż zwykle, zadowolona otwieram mu drzwi i słyszę : A ty gdzieś wychodzisz ? Szkoda, bo chciałem porozmawiać, ale nie będę ci teraz psuł humoru. Eeeee….

Historia z Krakowa

Rozwodzę się. Jak to się rozwodzisz? No tak, po prostu żona mnie zdradza. Jak to cię zdradza? Jeździ na te swoje szkolenia, a tam wiadomo. Co wiadomo? Wiadomo, że nie odmawia, że kolesie też bez nadzoru, więc odpalają do niej narty. Dopiero teraz sobie uświadomiłem, że tyle lat mnie zdzira zdradzała. Ostatnio wróciła w podartych rajstopach. Wszystko mi się zgadza, wszystko mi się łączy w całość. Jak sobie pomyślę, że potem dotyka tymi rękami nasze dzieci. Wszystkie są takie. A co ona na to? Najgorsze jest to, że zamiast się przyznać, błagać o wybaczenie, leczyć mi się kazała u psychiatry.

Krótkie historie, wszystkie wydarzyły się w głowie, wszystkie są wynikiem naszych umysłowych fantazji i konfabulacji. Są wynikiem wyciągania pochopnych wniosków bez dostarczenia sobie wszystkich niezbędnych danych. Ujawnią się w nich nasze przekonania, nasze lęki, ograniczenia ale też pragnienia i postawy wobec życia. Tworzymy je, żeby zrozumieć co się dzieje, ogarnąć dochodzące do nas informację i nadać im sens. One porządkują nam życie, nadają zdarzeniom narrację. Bo wtedy paradoksalnie czujemy się bezpieczniej. Możemy powiedzieć : acha to jestem w domu, ok skoro wiem o co chodzi wiem co robić. Wiem kto przyjaciel a kto wróg. Filmy kręcimy od najmłodszych lat od czasu kiedy rusza myślenie abstrakcyjne. Wymyślamy niesamowite historie, a im bogatsza wyobraźnia tym bardziej są zawile, a potem, żeby nie poszło na marne sami w nie wierzymy. Wierzymy tak długo aż ktoś lub coś ich nie zweryfikuje. Kłopot zaczyna się wtedy, gdy sprawa jest poważna y danych, służących rozbrojeniu tych fantazji czasami po prostu brakuje. Trudno jest udowodnić, że na wyjeździe spało się w swoim łóżku przez całą noc, chociaż się spało. Trudno jest udowodnić, że zmarszczyłaś nos, bo ci się kichnąć chciało a nie dlatego, że okazujesz niezadowolenie. Bo jeśli ktoś bardzo potrzebuje w to nie wierzyć, wierzyć nie będzie, albo uwierzy ale nigdy nie będzie miał pewności. I zawsze znajdzie dowód, który potwierdza jego fantazje. Sama pamiętam mój pierwszy krótkometrażowy dramat rodzinny pod tytułem „Tatuś nas zostawia”. A było to tak. Któregoś razu siedząc z bratem na balkonie na 7 piętrze ( piętro jest istotne, bo ważna w tym przypadku jest odległość) zauważyłam, że za garażami mój tata zaparkował swojego trabanta. Zanim z niego wysiadł, uradowana, że go widzę, spontanicznie z siódmego piętra zaczęłam wołać: „Tato tato” – najpierw radośnie, potem trochę ze złością, bo jakoś nie usłyszał. Ojciec wysiadł z samochodu i kiedy już myślałam, że spojrzy do góry, czyli prawie w przestworza, nagle podeszła do niego kobieta. Chwilę porozmawiali a potem ojciec otworzył bagażnik, coś z niego wyjął i razem z kobietą wszedł do jej garażu. I akcja filmu ruszyła. Mój dramatyczny lament : Tato , tatooo… roznosił się po okolicy. Siedzący przy mnie mój młodszy o 3 lata brat z przestrachem w oczach spytał : Co się tacie stało? Ja wiedziałam! Odszedł od nas, zdradził nas, ma już inną panią, wszystko musimy powiedzieć mamie…i tak leciały obydwojgu z nas łzy i smarki z nosa, aż na balkon weszła mama. Na pytanie wieeeesz co robi tata ? Odpowiedziała, jest przy garażach, odkupuje od pani Krysi dywaniki do naszego samochodu.

Ta historia zawsze do mnie powraca, kiedy zaczynam kombinować albo góra czarnych myśli tworzy wizje w mojej głowie. Bo tak naprawdę WSZYSTKO czego się boisz i większość powodów twojego cierpienia jest tylko w twojej głowie. A jak już nakręcisz swój serial brazylijski, pokaż go bohaterom, którzy w nim występują, może będą chcieli obsadzić się w innej roli.